Cyfrowa dokumentacja rzeźb przed Teatrem Wielkim w Poznaniu odsłania mitologiczną symbolikę „Liryki”, „Dramatu” i Pegaza w kontekście europejskiej sztuki teatralnej początku XX wieku.
Przed głównym wejściem do Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu znajdują się dwie monumentalne grupy rzeźbiarskie, wykonane na początku XX wieku w duchu akademickiego symbolizmu:
Liryka – przedstawiona jako młoda kobieta siedząca na lwie, autorstwa rzeźbiarza Constantina Starcka (1866–1939),
Dramat – ukazany jako młody mężczyzna z laurowym wieńcem na głowie, kroczący z lampartem przy boku, autorstwa Georges’a Morina (1874–1950).
Oba dzieła zostały wykonane na potrzeby nowo wznoszonego gmachu teatru, który otwarto w 1910 roku według projektu architekta Maxa Littmanna. Do dziś brak jednoznacznej interpretacji symboliki rzeźb. Na podstawie ikonografii i analogii autor identyfikuje postać kobiecą jako Euterpę – muzę poezji lirycznej, a męską jako młodego Dionizosa – patrona teatru i dramatycznych misteriów.
Trzeci z elementów – Pegaz – to klasyczny symbol natchnienia artystycznego, obecny w wielu gmachach operowych i teatralnych w Europie. Usytuowany na szczycie frontonu nad portykiem kolumnowym, wspólnie tworzą spójną oprawę ideową Teatru jako świątyni sztuk scenicznych.
Kompozycje te wpisują się w europejski kontekst urbanistyczno-teatralny, nawiązując do podobnych założeń rzeźbiarskich przy Teatro Massimo w Palermo czy Konzerthaus w Berlinie. Monumentalne przedstawienia sztuk scenicznych stanowią część szeroko rozumianego języka wizualnego instytucji kultury przełomu XIX i XX wieku.
Rzeźby zostały zdokumentowane cyfrowo z wykorzystaniem skanerów laserowych FARO oraz technik fotogrametrycznych. Uzyskane dane posłużą do opracowania precyzyjnych modeli 3D w ramach prac nad cyfrową archiwizacją i ochroną dziedzictwa kulturowego. Modele te stanowią również bazę do dalszych analiz, interpretacji i popularyzacji wiedzy o rzeźbiarskiej oprawie Teatru Wielkiego w Poznaniu.
